Καλές οι selfies και τα όμορφα ηλιοβασιλέματα αλλά…

Γράφει ο Πέτρος Καμέρης

Τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία είναι παντού. Έγινε από τις πιο διαδεδομένες καθημερινές δραστηριότητες του ανθρώπου. Σε αυτό βοήθησε απίστευτα η τεχνολογία, ειδικότερα μετά το 2000 με την προώθηση πιο προσιτών ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών και μετά τη δεκαετία του 2010 με την χρήση Smartphones. Ο όγκος των καθημερινών λήψεων είναι τεράστιος, η διαδικασία πλέον υπερβολικά εύκολη, τα ανεβάσματα στα Social Media άπειρα και πολλές φορές αχρείαστα, ενώ οι φωτογράφοι πολλές φορές δεν βλέπουν το υλικό που τράβηξαν. Θα έλεγε κάποιος ότι ζούμε στην εποχή του Spam Photography. Οι παλαιότεροι φωτογράφοι μας λένε ότι χάσαμε κάπου το ρομαντισμό στη φωτογραφία, τη διαδικασία της λήψης, της εμφάνισης, της ανάγνωσης. Παρ’ όλ’ αυτά βλέπουμε νέους, να εξακολουθούν να αναζητούν τη βαθύτερη έκφραση διαμέσου των εικόνων, την περιπέτεια της δημιουργίας και τη μαγεία της έκθεσης του μέσου έστω κι αν αυτό πλέον είναι ο αισθητήρας.

Τα βήματα των παλιών μεγάλων, αλλά και τις ανησυχίες των σύγχρονων, καλλιτεχνών ή μη, φωτογράφων ανακατέβουμε για να νιώσουμε τον χώρο, τον χρόνο και τη ζωή. Στο χαοτικό, γρήγορο και φλύαρο περιβάλλον μας, εστιάζουμε στο άπειρο προσπαθώντας να αποτυπώσουμε αυτό το κάτι… αυτό που για τον καθένα είναι πάντα διαφορετικό. Γιατί η φωτογραφία δεν είναι μόνο ένα κλικ της παρέας ή μιας όμορφης στιγμής. Γι’αυτό ζητήσαμε από τον ΟΝΕΚ να δημιουργήσουμε τις φωτογραφικές συναντήσεις Camera Obscura (σκοτεινό δωμάτιο). Να αποκλείσουμε τις παρεμβολές, να περιορίσουμε το φως και να το χρησιμοποιήσουμε όπου θέλουμε… στη δημιουργία, στην έκφραση, στην ουσία του καθενός. Να σταματάμε το χρόνο για να απολαύσουμε αυτό το κάτι που μας αρέσει, μας θλίβει, μας θυμώνει, μας προβληματίζει ή απλά γιατί… γιατί έτσι ρε φίλε, γουστάρουμε. Να αισθανθούμε αυτό που κάποιοι ονομάζουνε χαμένο ρομαντισμό ή να αναδείξουμε το ανεξήγητο, ακόμα και το άσχημο. Το φως πλέον δε θα μας τυφλώνει. Θα φωτίζει τον δρόμο μας. Και μ’αυτό θα γράφουμε τις δικές μας ιστορίες, τα δράματά μας ή αυτά που μας περιβάλλουν και μας πνίγουν, τις χαρές μας, όσες κι αν είναι αυτές. Θα γράψουμε τις ριτίδες από το σκαλισμένο πρόσωπο της γιαγιάς και τα ροζιασμένα χέρια του παππού, τη θέα από το κοντινό βουνό, αλλά και αυτήν από κάπου μακριά που κάναμε ώρες, μέρες, να φτάσουμε. Τα πάρτι στην παραλία, τον πόνο του φίλου, το κλάμα της χαμένης αγάπης, και, ακόμα και selfie ρε φίλε… Τα πάντα όλα! Αυτό! Αυτό θα κάνουμε!

Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα «The STEAMers» θα βρείτε στην ιστοσελίδα www.thesteamers.onek.org.cy.